Рақамлар бор-у, маъноси йўқ!
— Азизим, тўйимиздан аввал менга эътиборли эдингиз. Совғалар олиб берар эдингиз, ресторанларга олиб борар эдингиз...
Энди бўлса, на кино йўқ, на кўчага чиқмайман, совғалардан умуман ном-нишон йўқ!
Куёв бўлса:
— Қизиқмисан!? Қайси балиқчи қармоғига илинган балиқни чувалчанг билан боқиб юрганини кўргансан? – деган экан.
— Борман! Бир йил, уч ой, икки ҳафта бўлди мендан қочиб юрганингга... Олган қарзингни қачон қайтарасан, номард?!
— Ҳозир уччалангни ҳам ейман. Фақат кимдан бошлашни аниқлаб олишим учун, ҳозир анави кўриниб турган тепаликка югуриб бориб, орқага қайтасизлар. Ким охири қайтса, ейишни ўшандан бошлайман, - дебди.
Уччаласи югуриб кетибди. Биринчи қозоқ, иккинчи бўлиб қирғиз қайтиб келибди.
Дев:
— Демак, биринчи ўзбекдан бошлар эканман, - деса, қирғиз девга қараб:
— Ўзбек келмаса керак. Тепаликни орқасига ўтиб, уйига кетварди, - дермиш.
— Жоним, хоҳлайсанми сенга ёшлигимда кесиб ташлашган жойни кўрсатаман?
Қиз қизариб ерга қараб:
— Қўйинг уяламан, тўйдан кейин кўрсатарсиз.
— Бунга тўйни нима алоқаси бор, ҳозир кўравер. Кўряпсанми хўв, анави дарахтлар орасида кўринаётган бинони, ўша бино клиника. Ёшлигимда ўша жойда кўричагимни кесиб ташлашган...
Ҳозир ҳамма ёққа камера қўйиб ташлашибди...
Илтимос аниқ айтинглар, мактабларда ўқиш бошланадими йўқми!? Болаларим подъездда турибди. Мактабга боришсинми ёки уйга киришсинми, билмай қолдик!
— Вой адаси, пулни ярмини берсангиз, ҳамма айтган ишларингизни қилиб қўярдим.
— Жуда яхши! Лотореядан 100 минг сўм ютуқ чиқди. Мана 50 минг. Ҳовлидаги қорларни тозала, машинамни ювиб қўй, бозорга бориб рўзғор қилиб кел!
— Бу нимага керак? – деб сўраса, дўсти дебди:
— Бу гапирадиган соат, мана қара, - деб тоғорани қаттиқ урса девор ортидан қўшнисини: “Минг лаънат, 3 дан 15 дақиқа ўтди” деган овози эшитилибди.
— Тўйни иложи борича ортга суришинг керак.
Ўғил:
— Нега ада? Қудаларингиз нима дейди?!
Ота:
— Ким нима деса десин. Ҳарна ўйнаб-кулиб яшаб қолгин дейман-да...





