— Йўқ, кўрмадим.
— Унда ҳамёнингни бер овсар!
"Қарзларингни қайтар! Акс ҳолда севган қизингни бошқа қайтиб кўрмайсан.
Ўқиб ҳайрон қолдим. Бўйнимдаги шунча катта қарзларим бунчалик кўп қувонч олиб келади деб ўйламагандим.
— Кеча Алишердан қарз сўрасам бермади. Алишер номард экан.
— Дўстим, сенга айтиб қўяй, мен ҳам номардман.
— Устоз, нега мен 2 йилдан бери ўқишга кира олмаяпман? Бунинг синоати недир?
Устоз чуқур ўйга толди ва вазминлик билан жавоб сўради:
— Сен қуёшнинг тоғлар ортидан секин-асталик билан чиқишини, майсалар устидаги қировни қитиқлаб эритиб, тиниқ шабнам томчиларига айлантиришини кузатасанми?
— Албатта, устоз.
— Тоғдан шарқираб, оламга шовқин солиб тушаётган шаршаранинг, дарёда сокин мавжланаётган сувнинг сўзларига қулоқ соласанми?
— Шубҳасиз, устоз.
— Кумуш қадаҳга тўлдириб қуйилган майнинг юзида ўз аксингни кўрганда чуқур ўйга толасанми? Ҳаётнинг маъноси ҳақида фикр юритасанми?
— Жуда ҳам кўп марта, устоз.
— Ойдек сулув гўзалнинг кўксига бошингни қўйиб, унинг ҳар бир юрак уришида намоён бўлган муҳаббатни вужудингда хис қиласанми?
— Деярли ҳар куни, устоз.
— Ҳаа, аҳмоқ, калтафаҳм! Вақтингни бунақа бекорчи нарсаларга сарфламасдан кетингни бир жойга қўйиб, қунт билан ўқиганингда аллақачон талаба бўлиб юрган бўлардинг! деган экан.
— Танишган кунимиз ёдингиздами?
Эр:
— Ҳа. Мен таксига хуштак чалсам, ёнимга сен келгансан.
— Иморат солдим. Ўзинг-чи?
— Қорин солдим.
Эртаси куни уйга хотини қайтиб келса эрини жаҳли чиқиб ўтирган эмиш.
— Онаси, қошиқларни қаерга қўйгансан? Кеча топа олмай, овқатни қўлда едим, - деса, хотини ётоқхонага кириб эри ухлайдиган кўрпани тагини очиб:
— Мана қошиқлар. Агар мен йўқлигимда ҳам уйда ухлаганингизда кўрган бўлар эдингиз, - дермиш.
— Нега сиз кутилмаганда бизнинг футбол жамоамизга ўтдингиз?
Месси жавоб берибди:
— Бу ерда яхши экан! Коптокни хоҳлаган тарафга тепса бўларкан...
— Ман ўйинчиларимиз тепган тўпини капалакка ўхшатдим.
— Нега?
— Бурчакдан тўп тепишлари ҳудди капалак оҳиста учиб, рақиб дарвозабонини қўлига секингина қўнгандай бўлганлиги учун...
— Мен эса ўйинчиларимизни эртакларимиздаги кенжа ботирга ўхшатдим.
— Нега?
— Тўп билан дарвозага яқин келганда дарвозага тепайми, чапга оширайми ёки ўнггами? - деб чуқур ҳаёлга ботишганлиги учун...
— Мен эса ўйинчилармизни меҳмондўст азаматларга ўхшатдим.
— Нега?
— Ҳеч кўптокни талашишмайди. Олинг-олинг деб меҳмонларга узатгани учун...





