Агарда бегона аёллар сизнингча ўзингизни хотинингиздан ёшроқ, чиройлироқ ва кўркамроқ кўринса, демак уларнинг эрлари яхши экан! Сизларга ўхшаган эмас!
Ўзбекча: Бўпти. Гаплашамиз. Уйдагиларга салом деб қўй! Уйга ўт, чой ичамиз.
Тўйдан кейин эса: "Чекманг!", "Ичманг!", "Сўкинманг!", "Қаерда юрибсиз?"...
Мен бўлсам лаққа тушиб ўтирибман уни ёлғон ваъдаларига...
Бири дебди:
— Нега ўз синфдошингни судга бердинг?
Иккинчиси:
— У мени ёшлигимда “Бегемот” деб чақирарди. Кеча ҳайвонот боғига боргандим, энди билдим бегемот қанақа бўлишини, - деган экан.
Орадан вақтлар ўтиб, йигит лўлини ёнидан пул бермай ўтиб кета бошлабди.
Бир куни лўли йигитни тўхтатиб:
— Нима учун менга пул бермай қўйдинг? – деса, йигит:
— Уйландим. Оила ташвиши тушди бошимга. Шунга... - дебди.
Лўли ғазабга тўлиб:
— Нима, сен оилангни мени ҳисобимдан боқасанми? – деган экан.
— Ўғлим, мактабдаги баҳоларингни қачон тўғрилайсан?
— Ҳаракат қиляпман адажон. Лекин устозим бир дақиқага ҳам журнални ташлаб чиқиб кетмаяптилар-да...
— Телефонингизда Одил деб ёзилган рақамга қўнғироқ қилсам, аёл киши жавоб беряпти-ку?!
— Одилни хотини-ям текширяпти, Дилшод деган рақамдан ким қўнғироқ қиларкан деб...
— Нега чўнтагимга чой қуйяпсиз?
— Чўнтагингиз қанд-қурсни кўп еб чанқаб қолгандир,— деди Афанди.
Агар олмани “қарс” этиб тишласангиз, ичида яримта қурт турган бўлса унданам ёмон.
— Садақа беринг...
Бир киши:
—Пулим йўқ эди...
Тиланчи:
—Ишлаш керак биродар!





