Birinchisi maxfiy parolni 2 soatda aytib qo‘yibdi. Ikkinchisi 5 soatdan keyin qiynoqqa chidolmay aytib beribdi.
Uchinchisi urushga borgan Afandi ekan. Afandini bir kun qiynashsa ham aytmabdi, ikki kun qiynashsa ham aytmabdi.
Yerto‘laga tashab qo‘yishsa, boshini devorga urib "Esla, esla!" dermish.
— Nega boshingni urasan? - deyishibdi.
Afandi:
— O‘zimam esimdan chiqarib qo‘ygandim-da, - degan ekan.
— Sen o‘g‘il bolamisan, qiz bolami?
— Bilmiman, - debdi.
— Tuvakdan tur-chi, aytaman! - debdi bola.
— O‘g‘il bola ekansan!
— Qayerdan bilding?
— Tuvaging ko‘k rangda ekan. Qizlarni bog‘cha opam qizil tuvakka o‘tkizadilar.
O‘sha narsa pul ekan.
Televizorda hamma tinimsiz "uyda o‘tiring" deydi. Hechkim "uyda yoting" demaydi. O‘tirishdan zerikib, yotib ko‘rdim. Mazza ekan...
— Ha, chap ko‘kragimga o‘q tekkan.
— Unda qanday qilib tirik qolgansan, yuragingga tegmaganmi o‘q?
— Yo‘q! O‘q tekkan paytda yuragim tovonimga tushib ketgandi.
— Ey o‘rtoq, kal odamning boshida nima qilib yuribsan? Sochi bor odamni boshida mazza qilib yur!
— Men o‘zi sochi bor odamni boshida yashayman. Bu yerga faqat chang‘i uchgani kelib turaman.
Shunda bir o‘quvchi:
— Ustoz meni dadam bilan oyim Rossiyada-ku!? - desa, ustoz:
— Unda 50 dollar olib kelaver, - dermish.
— Turdingizmi azizim? – desa, eri jilmayib:
— Ha, turdim baliqcham! Nonushtani tayyorlang! - debdi.
Xotini ham jilmayib:
— Ho‘p bo‘ldi ayiq polvonim, - deb chiqib ketayotsa, eri o‘ziga-o‘zi pichirlab: "Nima balo u ham meni ismimni esidan chiqarib qo‘ydimikin”, - dermish.





