— Nodii, anavi bola meni yana uchrashuvga taklif qilyapti.
— Chiqaver!
— Shu, bola biroz yoqmayapti-da
— Chiqaver, bola yoqmasa yoqmas. Zato qorningni to‘yg‘azib kelasan!
— Kavushingiz dahlizda tura berar edi-ku, - dedi.
— Yo‘q, - dedi Afandi, — kavushimning yomon fye’li bor: kim «yur» desa, o‘rniga eski kavushni qo‘yib keta beradi.
— Qara, Afandi, juda mug‘ombir ov ko‘rgan quv kiyik ekan, mening o‘qimga chap berib ketdi-ya.
Afandi Podshoga taskin berib, aytdi:
— Agar kiyikning o‘rnida yuzta odam bo‘lsa ham bexato urgan bo‘lar edingiz, kiyik ham ovmi!
— Privet.
— Ahvolingiz qanday?
— Spasibo. Xorosho. Kak vashi dela?
— Yaxshi. Siz o‘zbekmisiz?
— Da.
— Unda nega o‘zbekcha gapirmaysiz?
— Ya po-uzbekski ponimayu, no ne umeyu govorit...
— Meni itimga o‘xsharkansizda...
— V smыsle?
— Mening itim ham tushunadi, biroq, gapira olmaydi.
— Eshitishimcha, Italiyadan villa sotib olayotganmishsan...
— Ha, firmam tipratikanlar eksport qilib boyib ketdi, shuning hisobidan sotib olyapman!
— Qanaqa tipratikan?
— Firmamiz qishloq xo‘jaligi zararkunandalariga qarshi kurashish uchun Yevropaga tipratikan eksport qiladi. — Menga qara, og‘ayni, buncha tipratikanni qayerdan topayapsan?
— Bu juda oddiy: kalamushni olasan-da, terisini laklab, fen bilan quritasan!
— Afandi, bu nima qilganingiz? - deyishdi.
— O‘zingga ehtiyot bo‘l, qo‘shningni o‘g‘ri tutma, - dedi Afandi.
Bozorda tarvuz sotib o‘tirgan odamni yoniga xaridor kelib "Tarvuz shirinmi? Mazasini ko‘rsak bo‘ladimi?" desa, sotuvchi "Ha, albatta!" debdi.
Shunda haligi xaridor katta tarvuzni qo‘ltiqlab "Uyda ko‘rarmiz mazasini" deb indaman olib ketib qolgan ekan.
— Ada, siz qanisiz?
Adasi:
— Man bu to‘yda yo‘qman! - debdi.
Er o‘zining sevimli mashinasi va xotini to‘g‘risida doim bir xil fikr bildiradi:
— Oxirgi payt juda ko‘p "kasali"chiqvatti.
— Birinchi qo‘l menman!
— Shoshib turganingda nuqul bir qiliq chiqaradi.
— Yili eskirib qoldi, yangisiga almashtirib olishim kerak.





