— Sen nima deysan?, - desa Afandi:
— Bunaqa rasvo she’rni eshitmaganman, - debdi.
Podshohni jahli chiqib, zindonga tashlabdi. Bir haftadan keyin Afandini shohni yoniga olib borishibti. Podsho yangi she’rni o‘qib berib, — Qalay chiqibdi?, - desa, Afandi indamasdan o‘girilib ketayotganmish.
Podshoh:
— Qayoqqa?, - desa, Afandi:
— Zindon qayerda edi, - dermish.
— Qara, odam ham shunaqa xunuk, badbashara bo‘ladimi?
— Bir marta oynaga qarab shuncha xafa bo‘lasiz,— javob berdi Afandi,— o‘lmagan bizning jonimiz: har kun sizni o‘n marta ko‘rsak ham chidab yura beramiz.
Lekin u qizni ko‘rgan erkaklarni birortasi ham qizni yuzini eslab qolmaganmush...
— Yoshingiz nechida?
Qiz:
— Qiz boladan yoshini so‘rab bo‘lmaydi!
Yigit:
— Ha mayli. Unda tug‘ilgan kuningiz qachon?
Qiz:
— 24 martda.
Yigit:
— Qaysi yili?
Qiz:
— Har yili!
— Mangu olov yonida turibman.
— Nima? Xotira maydonidamisan?
— Oshxonadaman!
“Bir bor ekan, bir yo‘q ekan. O‘sha narsa pul ekan...” deb ko‘ziga yosh kelibdi.
— Hurmatli mijoz, sizni omadingiz bor ekan. Bizda ayollar ziraklariga chegirmalar boshlandi. Sevgan qizingizga arzon narxlarda zirak sotib olishingiz mumkin.
Yigit xafa bo‘lib:
— Sevgan qizim yo‘q meni, - debdi.
Sotuvchi yana:
— Qanaqasiga?! Shunday kelishgan yigitni sevgan qizi bo‘lmasa?! Nega axir? – desa, yigit yana xafa bo‘lib:
— Xotinim ruxsat bermayapti, - dermish.
Hech nima qila olmagan xotini uni boshiga yostiq qo‘yib, ustiga ko‘rpa yopib qo‘ysa, yarim kechasi eri baqirayotganmish “Xotin chiroqni yoq! Negadir kravatni oxiri ko‘rinmayapti, tusha olmayapman!”
Bemorlar shifoxona tomiga chiqib olib, birma-bir pastga tashlashayotgan emish.
Bosh shifokor kelib:
— Nima o‘ynayapsizlar? – desa, jinnilar:
— Samolyot-samolyot o‘yinini o‘ynayapmiz, - dyeyishibdi.
Bosh shifokor:
— Ha yaxshi. Sizlarga qarab turadigan shifokorlar qani? – desa bemorlar:
— Ularni avvalgi reyslarda uchirib yubordik, - deyishibdi.





