— Mening qadrim baland edi. Nega jannatda sizlar yuribsizlar? – desa, so‘mlar javob qaytaribdi:
— Sen biror marotaba ehson qutisiga tushganmisan?
— Qo‘limda ikkita olma bor edi. Bittasini yeb qo‘ydim. Nechta qoldi? - desa, orqada o‘tirgan bir bola sinfdoshiga qarab:
— Kap-katta odam shuncha bola turganda, olmani o‘zi yeb qo‘yib, endi uyalmasdan bizdan so‘rashini qara! - dermish.
Ayniqsa, dars qilish o‘rniga latifa o‘qib o‘tirganlariga!!!
Yigit qizga:
— Seni ko‘zlaringga qarasam, butun olamni ko‘rgandek bo‘laman, - desa, afandi ular tomonga shartta o‘girilib:
— Qarab ko‘r-chi, meni eshagim ko‘rinmayaptimi?! - dermish.
— Xotining nima deb yozibdi? - desa, mahbus:
— E, o‘g‘lim ikkinchi yil ham beshinchi sinfda qoladigan bo‘pti… Oilamizni sharmanda qilibdi yaramas! - dermish.
— O‘rtoq, boshim qotdi. Fransiyaga ketyapman-u, fransuz tilini bilmayman!
Do‘sti maslahat beribdi:
— Shu ham muammomi?! Har bir so‘zingni oldiga "F" harfini qo‘shib gapiraverasan…
Yigit Fransiyaga boribdi. Hamma yoqda frunsuzlar…
Shahar aylanib yurib, adashib qolibdi. Shunda yo‘lni so‘rash uchun bir fransiyalik odamni to‘xtatib so‘rabdi:
— Falom, faka! Fuzr, fanavi fo‘cha fayerga folib foradi? – desa, haligi fransuz odam qarab turib:
— Fe fog‘ayni, fo‘zim fam filmay furibman, - degan ekan.
— Bolalar, maktabimizga tekshiruv kelgan. Hozir ular bizni sinfga kirganlarida nima deymiz?
— Assalomu alaykum deymiz.
— Chiqib ketayotganida-chi?
— Hayriyat-yey deymiz! – deyishibdi.
— Qarang dadasi, armiyada menga yozgan xatlaringizni topib oldim, - debdi.
Eri xatlardan birini o‘qiy boshlabdi:
“Meni go‘zalim! Seni sog‘indim. Yaqinda xizmatim tugaydi. Qaytib borganimda sen bilan har doim uchrashadigan joyimizda ko‘rishamiz...”
Er xatni o‘qishdan to‘xtab, xotinini do‘pposlay boshlabdi.
Xotini:
— Nima bo‘ldi dadasi?! – desa, eri:
— Bular nima? Axir men armiyaga bormaganman-ku!? – dermish.
— Bolam, ustozingga salom bermaysanmi? – desa, o‘g‘li:
— Bugun dam olish kuni-ku!? – dermish.





