— Qo‘shnimiz har kuni ishga ketayotib, xotinini yuzidan o‘pib ketadi. Nega siz hecham unaqa qilmaysiz? - desa, er hayron bo‘lib xotiniga:
— Qanaqasiga o‘pib ketaman axir?! U birovni xotini bo‘lsa...!
— Ayting doktor, umid qilsak bo‘ladimi? - deyishsa, doktor:
— Umid qilmanglar! Bu oddiy shamollash, o‘tib ketadi, - dermish.
— Bilmadim. Balki sizni xudo asragandir...
— Tovug‘im qani? Nima qilding? - deb baqira boshlabdi tovuqni egasi. O‘g‘ri bo‘lsa:
— Tovug‘ing cho‘milyapti, men uni kiyimlarini ushlab turibman, - dermish.
— Amerikalik va rossiyalikni olib qoling, ishlatamiz. O‘zbekni esa dengizga tashlab yuboringlar, - deb buyruq beribdi.
Shunda qaroqchilar hayron bo‘lib so‘rashibdi:
— Nimaga ularni olib qolib, o‘zbekni tashlab yuboraylik???
— Eeee, hozir "G‘opir akani taniysanmi....Salim akani taniysanmi???" dyeb, quloq-miyani yeb, odamni asabiga tegadi, - debdi qaroqchilarning kapitani.
O‘zbek rusga qarab: "Rahmat, rahmat", - deb qo‘yibdi.
Rus gapini barmenga yana qaytarsa, o‘zbek yana "rahmat, rahmat", - debdi.
Haligi rus hayron bo‘lib barmendan:
— Bu nega menga unday deyapti, kim o‘zi bu?", - desa,
Barmen rusga:
— Bu kishi, mana shu kafening xo‘jayini Abdurahmon-aka bo‘ladi, - debdi.
— Hello
— Where are you from?
— I'm from Uzbekistan. And where are you from?
— America.
— Aldama.
— Hudo haqqi!
— Ha, faqat aql qolgan xolos.
— Essiz darrov yo‘qotib qo‘yibsanda.
— O‘g‘limni bilimi sal pastroq. Sizdan iltimos, osonroq savol bersangiz...
O‘qituvchi rozi bo‘libdi. Imtihon boshlanibdi. Navbat boyning o‘g‘liga kelibdi.
— Sizga oson savol beraman. Abdulla Oripovning "O‘zbekiston" she’rini kim yozgan? - debdi o‘qituvchi.
Haligi yigit o‘ylanib turib:
— Shukur Burxonov, – dermish.





